Update: de wedstrijd is gewonnen door Ykelien Boersma met het verhaal ‘Het kippenbotje’. Gefeliciteerd!
Binnenkort lees je in een nieuwe blog het winnende verhaal en mijn feedback erop.
Wil je een mailtje ontvangen wanneer er een nieuwe schrijfwedstrijd is? Meld je dan aan voor mijn gratis schrijftips en -oefeningen.
Zo doe je mee aan de schrijfwedstrijd oktober 2021:
- Laat je inspireren door deze foto!
- Schrijf een kort verhaal van max. 400 woorden (incl. titel) in het Nederlands.
- E-mail je verhaal als Word-bestand uiterlijk zondag 31 oktober 2021, 23.59 uur Nederlandse tijd naar info@kellymeulenberg.com. Heb je geen Word? Plak je verhaal dan in de e-mail. Andere bestandstypen zijn niet toegestaan.
- Bonus: als je trots bent op wat je hebt geschreven, deel het dan in de reacties hieronder! Dit is niet verplicht, maar wel heel leuk :)
Dit kun je winnen:
De schrijver van het beste verhaal wint een gesigneerd exemplaar van Schrijverig: Het inspiratieboek voor beginnende schrijvers (t.w.v. € 18,95 incl. verzendkosten binnen Nederland; verzendkosten naar het buitenland worden gefactureerd). Dit boek staat vol persoonlijke en creatieve schrijfoefeningen, plus tips om veelvoorkomende schrijftwijfels om te denken. Zo krijg je nóg meer inspiratie om verhalen te schrijven en je schrijfdromen waar te maken.
De schrijvers van de tien beste verhalen winnen elk een coachsessie (t.w.v. € 29,-), waarin we je verhaal en evt. schrijfvragen bespreken. (Je kunt dus meerdere verhalen insturen, maar je krijgt één sessie.)
Het verhaal van de winnaar en mijn reactie erop worden, na de coachsessie, gepubliceerd op mijn blog.
Deelnemers ontvangen de uitslag op vrijdag 12 november. De uitslag wordt ook bekendgemaakt op deze pagina, mijn sociale media en in mijn e-mailnieuwsbrief.
Overige voorwaarden:
De prijs is niet in te wisselen voor geld. Ik vermeld de naam en het verhaal van de winnaar op mijn site en alleen de naam op mijn sociale media en in mijn nieuwsbrief – door je verhaal in te zenden, geef je hiervoor toestemming indien van toepassing. Je verhaal wordt verder niet door mij gedeeld en alle rechten blijven bij jou. Je mag je verhaal en de bijbehorende foto delen op je eigen blog en social media. Hoewel ik mijn best doe om iedereen een ontvangstbevestiging te sturen, ben je er zelf verantwoordelijk voor om je verhaal in te zenden volgens de voorwaarden. Bij vragen, mail me op info@kellymeulenberg.com.
Klaar? Schrijven maar!
Deadline: zondag 31 oktober
Klik op de foto om hem te vergroten:
Hulp nodig? Lees het artikel: Hoe schrijf je een verhaal bij een foto?
Veel schrijfplezier!
Er ging wat mis. Volgens mij lukte de post niet.
Als dat toch het geval is, kun je er 1 verwijderen,
want de vraag is hetzelfde:
Is elk(!) genre toegestaan?
Ja Joseph, ieder genre is toegestaan! Als een verhaal – om wat voor reden dan ook – extreem heftig is, is het misschien beter om het niet ook op de site te posten. Maar schrijf wat je wilt en stuur het me op! Ik ben benieuwd :)
Door het leven gedreven
Dit is het pad dat ik bewandelde toen mijn vader Liam nog leefde. Het pad waarover ik liep, met hem aan mijn zijde. De gesprekken die we eindelijk voerden. Na jaren.
Ik kende mijn vader niet anders dan van de verhalen die mijn moeder me vertelde. En die verhalen waren niet bepaald rooskleurig. Nee, Liam zou haar hebben verlaten toen ik een jaar op drie was en nooit zou hij op enige manier contact met me hebben gezocht.
Mijn moeder vertelde regelmatig hoe slecht Liam was geweest en dat hij voor moord in de gevangenis terecht was gekomen. Voor moord, vroeg ik me af.
Liam zou tijdens een avondje stappen zoveel hebben gedronken dat hij niet meer wist wat hij deed. Een opstootje liep uit op een vechtpartij waarbij hij iemand dodelijk zou hebben verwond. Met opzet werd beweerd en dus kreeg hij een levenslange opsluiting als straf.
Later, toen ik ouder was geworden, wilde ik vragen gaan stellen. Ik wilde weten wat er precies was gebeurd en ik ging in oude kranten lezen. De ontdekkingen die ik opdeed lieten te veel aan het twijfel over; ik wilde hem zien, maar ik had geen idee waar hij was.
Via een bericht op een van de social mediakanalen kwam ik in contact met ene Roos. Uit onze gesprekken bleek Roos te lijden aan een ongeneeslijke spierziekte. De maanden telden af. En ze kende mijn vader. Op die verrassende manier kon ik naar de bijzondere plek waar mijn vader zich bevond. Liam was verzorger van Roos waarvan ik de reden toen nog niet wist.
Toen ik Liam in de hal van het prachtige gebouw zag, sloeg de stemming om. De dokter die Liam begeleidde, kende een methode waarmee iemand zijn of haar levensjaren kon overdragen aan een ander. Liam was ermee ingestemd zijn jaren te schenken aan de doodzieke Roos. En dat terwijl ik net mijn vader ontmoette waarmee ik nog zoveel te bespreken had.
Dit pad herinnert mij aan de fijne stem van mijn vader, de waarheid achter het gevecht die avond in de kroeg en de overpeinzing van zijn besluit.
Die man leed, zat vast tussen twee emoties, maar had zijn keuze gemaakt. Zijn dood betekende nieuw leven voor Roos. En het nemen van afscheid viel me vele malen zwaarder dan ik ooit kon bedenken.
‘Ben je benieuwd naar het hele verhaal?’
Eén stap.
Gewoon de ene voet voor de andere zetten. Eigenlijk was dat helemaal niet moeilijk, het ging automatisch. Dan de volgende stap. Het ging vanzelf. Alleen niet bewust. Ze was nog te veel verdoofd door de gebeurtenissen.
Ze had hier elke dag gelopen, rond het middaguur. Eigenlijk wist ze het wel preciezer dan dat. Want ze ging bijna altijd om twaalf uur van huis, deed de passagiersdeur open, dan weer dicht, dan haar eigen deur, die weer dicht, en reed naar de open plek die als parkeerplaats diende.
Dan de omgekeerde volgorde, en daarna volgde die eerste stap. De eerste stap op het pad. En de volgende stap, en de volgende. Dat was altijd heel bewust, niet zoals vandaag. Ze was zich altijd zo bewust van haar omgeving, het weer, de schoonheid van de natuur, andere mensen op het pad … en haar meisje. Haar meisje was haar alles, haar levenslicht, haar zonnetje in de duisternis van haar alledaagse moeilijkheden.
Haar hand voelde verkeerd aan. Leger dan anders. Ze deed haar hoed maar af, en hield die in haar hand. Het was niet hetzelfde, maar het was iets.
Ze deed haar uiterste best om zich alleen de goede dingen te herinneren, niet de nare. Niet de diagnose, de peperdure medicijnen. Niet de conclusie dat het niet hielp. Dat het hopeloos was. En uiteindelijk de beslissing.
Nee, ze wilde zich de wandelingen herinneren. Dezelfde omgeving in zich opnemen, dezelfde geuren opsnuiven – zulke krachtige triggers van herinneringen. En ze wilde zich al die lunchuurwandelingen herinneren, ze wilde zich dat altijd blijven herinneren. Dat had haar meisje verdiend, dat die dingen haar de rest van haar leven bijbleven.
Dus hier liep ze dan, met een hoed in haar hand. In plaats van een hondenriem. En in plaats van die wuivende blonde staart voor zich uit te zien zwaaien, was er niets. Alleen leegte. En herinneringen.
Het verdriet, de rouw om haar overleden viervoetige vriendin was nog erg rauw. Ze wist wel wat ze zou doen, na een tijdje, om het te verlichten. Maar ze was er nog niet aan toe. Ze moest dit eerst verwerken. En dan zou ze de organisatie bellen. Er zouden altijd viervoeters zijn die een thuis nodig hadden en die je beste vriend of vriendin wilden worden. Maar voor nu was er alleen het pad. En de hoed in de hand die normaliter een riem vasthield.
Volg je hart
“Kijk in je hart. Kijk wat jíj nodig hebt. Kies voor jezelf en sluit je aan.”
Na deze woorden, draait ze zich om en wandelt rustig het bos uit. Twee vrouwen uit onze groep komen overeind en lopen achter haar aan. Ook mijn zus staat op.
“Marga!” Mijn stem klinkt schril en hoog in de groene rust. “Je laat toch niet zomaar je jongens en Peter…”
“Ik luister naar wat mijn hart me ingeeft.” Ik zie fanatisme in haar ogen. “Mijn hart zegt dat het nu tijd is voor mij. Tijd om mijn eigen weg te bewandelen. Mijn talenten te benutten. Mijn volle potentie als vrouw te ontwikkelen. De jongens zijn oud genoeg. Ik heb ze alles van mij gegeven. Nu is het tijd voor mij.”
In haar woorden hoor ik de bezwerende teksten die dit weekend en de kern daarvoor steeds zijn herhaald.
Vrouw volg je hart!
Je hebt het druk. Werk, partner, kinderen, mantelzorg. Je zorgt met liefde voor iedereen, maar wanneer zorg je voor jezelf? Wanneer kijk je in je eigen hart, naar wat jij nodig hebt?
Tijdens drie weekendretraites ga je met een kleine groep gelijkgestemde vrouwen op zoek naar jezelf.
Mijn zus smeekte me om mee te gaan. Ik liet me overhalen. Drie weekends van praten, wandelen, mediteren, psychoanalytisch-acthige sessies, schilderen, vegan maaltijden. Marga, die na een heftige burn-out nog steeds niet de oude was, leek na die eerste keer veel energieker. Dus werkte ik me nog een weekend door de amandel lattes en kokosyoghurtjes heen. Die tweede keer werd het nog zweveriger en tegelijk ook dwingender. Ik kreeg een onbehagelijk gevoel. Was dit wel goed? Moesten we nog wel een keer gaan? Maar Peter was blij dat zijn vrouw gelukkiger leek. Mijn eigen vriendin vond dat ik spoken zag. Dus gingen we ook naar het laatste weekend.
En nu zijn we hier, midden in het bos. Gouden strepen zonlicht door het bladerdak, een enkele vogel zingt ergens achter ons. Warm. Zomers. Vredig. Ziet dit er nu uit als een plek waar labiele vrouwen zich losrukken van hun familie en gezin, om zich aan te sluiten bij een vrouwenwoongroep? Dit gebeurt toch niet echt?
Marga trekt haar hand uit de mijne, pakt haar zonnehoed en strijkt haar jurk glad. Ze kijkt me nog één keer aan, draait zich om en loopt weg. Het voelt ineens koud in het zomerse bos.
Het is maar een spel?
Het geluid van de ritselende bladeren zwijgt wanneer Isabella stil staat. Ze werpt een schichtige blik achterom. Ze pakt haar zonnehoedje en wuift ermee langs haar gezicht. Haar blonde haren plakken op haar voorhoofd. Ze zucht, haar ogen kijken zoekend rond om het pad te verlaten. De zon verlicht het struikgewas dat een schaduw werpt voor haar voeten. Isabella huivert bij de gedachte aan de naderende zonsondergang. Het lint van haar hoedje is vlekkerig en gerafeld, het bloed op haar knie opgedroogd. Bij een opening tussen de struiken stapt ze van het pad af.
Opgelucht waant ze zich veilig. Er glinstert iets tussen de bomen. Haar nieuwsgierigheid wint het van haar angst. Tussen het groen ligt het meertje waar ze vanmiddag zwommen. Haar droge mond glimlacht en ze laat zich aan de oever op haar knieën vallen. ‘Auw’. Haar kapotte knie bloedt weer. Er druppen tranen uit haar ogen. Ze wrijft ze weg en maakt een kommetje van haar handen om te drinken. Ze spoelt haar knie schoon en trekt het lint van haar hoedje om de wond te verbinden. Het rommelende geluid in haar buik doorbreekt de stilte. Ze plukt een paar bramen van een struik waar ze langs loopt. De duisternis komt sneller dan verwacht. Ze rilt. Haar vest was ze kwijtgeraakt bij het lostrekken uit zijn greep. Het briefje zit veilig in de zak van haar jurk. Het moet lukken, mompelt ze voor zich heen, anders is alles voor niets geweest. Ze staat rechtop en balt haar vuisten. Het bospad is in de vallende duisternis nauwelijks te onderscheiden.
Er weerklinkt een schel fluitsignaal gevolgd door kreten van stemmen. De tijd dwingt haar tot actie. Ze glipt het pad op. ‘Daar is ze’, roept iemand. Er klinken stemmen ‘pak haar’. Ze zet het op een lopen. Aan het eind van het pad is het licht van een houtvuur zichtbaar. Rennen, rennen, rennen met het briefje smokkelwaar in haar zak. Bij de finish staan joelende klasgenoten: ‘Schiet op, je bent er bijna. Laat je niet pakken’. Ze passeert de grenslijn en laat zich hijgend door hen opvangen. Isabella wappert met haar briefje en roept: ‘Er staat 50 kilo drugs op’. Zoveel durfde niemand in een keer te smokkelen. Het ontzag voor zoveel lef, doet haar stralen van trots.
Haar team heeft het bosspel gewonnen.
ONTMOETING
Op mijn boswandelingen met Hector loopt hij zijn neus achterna en laat overal zijn geurvlag achter. Mijn favoriete plek is een zandpad langs het dichtbegroeide gedeelte van het bos. Naast het pad lichten de varens mooi groen op in de zonnestralen die tussen het gebladerte van de loofbomen door schijnen.
Vandaag zie ik een jonge vrouw, die zich voortbeweegt alsof haar voeten de grond niet raken. Een rood, doorschijnend zomerjurkje omsluit losjes haar lichaam en raakt speels de bladeren van de varens. De krullen van haar kastanjekleurige haardos vlammen in de zon en dansen over haar schouders op het ritme van haar voetstappen. Haar benen doen me denken aan Godfried Bomans’ bewondering voor de benen van Marlene Dietrich; ‘Al had mijn vrouw maar één zo’n been.’
Op dat moment komt Hector kwispelend tussen de bomen vandaan, legt een tak voor haar neer en kijkt haar verwachtingsvol aan. Ze aait hem over zijn bol en kroelt door zijn vacht. Ze bukt en gooit de stok weg.
Hector legt de stok weer voor haar voeten.
Ik kom dichterbij en zie haar ogen glinsteren.
‘Hector vindt je aardig, hij wil met je spelen.’
Haar wangen kleuren, de lichte blos staat haar goed.
‘Het is een lieve hond.’
Ze werpt het stuk hout tussen de bomen, Hector rent er achteraan.
Als onze ogen elkaar ontmoeten, slaat zij de hare neer en ik kijk waar Hector blijft.
‘Kom je hier …’
‘Wat een mooi …’
We beginnen allebei tegelijk te praten, zwijgen dan en lachen ongemakkelijk.
‘Sorry, jij eerst. Dames gaan voor.’
Haar ogen staren naar de grond.
‘Ik wilde zeggen wat een lekker weer het is vandaag.’
Ik knik. ‘Nou en of, we boffen met deze zomer.’
‘Jazeker.’
Na een korte stilte schraapt ze haar keel.
‘En jij, … wat wilde jij zeggen?’
Ik haal adem. ‘Wandel je hier vaker?’
Voordat ze kan antwoorden vervolg ik: ‘Weet je, ik loop hier iedere dag om deze tijd met Hector en omdat hij je graag mag, zou het leuk zijn als we …’
Ik maak mijn zin niet af en kijk naar de varens.
Hector legt zijn stok tussen ons in en kijkt haar vragend aan.
Glimlachend kriebelt ze zijn snuit, pakt mijn hand en geeft er zachtjes een kus op.
‘Tot morgen,’ fluistert ze.
Ze draait zich om en vervolgt haar weg. Ik steek mijn hand op als groet en staar haar minutenlang na.