Ik vind dat iedere schrijver kan profiteren van (zeer) korte verhalen schrijven. Als je een beginnende schrijver bent, kun je er snel veel van leren. Als je een roman schrijft, is het schrijven van korte verhalen een nuttige afleiding wanneer je even pauze nodig hebt van je manuscript.
Door de vorm kun je er perfect mee experimenteren. Je kunt allerlei onderwerpen en technieken uitproberen, zonder dat je er meteen maanden of jaren aan vastzit. Daarnaast krijgt je zelfvertrouwen een enorme boost wanneer je een verhaal afschrijft. Al schrijf je alleen maar een eerste versie, dat voelt ook al goed!
Het zeer korte verhaal (zkv) is al helemaal een leuke vorm om mee te spelen. In dit artikel leg ik je uit waarom, bespreek ik een voorbeeld en heb ik een mooie schrijfoefening voor je.
Wat is het zeer korte verhaal?
Eh, de definitie is wat vaag: ‘een verhaal dat meestal niet veel langer is dan een bladzijde’, aldus Wikipedia.
Omdat het hooguit een paar honderd woorden lang is, dwingt een zkv je tot het maken van keuzes. Je hebt simpelweg geen ruimte voor uitgebreide familiegeschiedenissen, vervlochten verhaallijnen of poëtische landschapsbeschrijvingen. Niet allemaal in hetzelfde verhaal, in ieder geval. Dus waar ga je je op focussen?
Voorbeeld: ‘Kort gedicht’ van A.L. Snijders
In zijn zeer korte verhaal ‘Kort gedicht’ vertelt A.L. Snijders over een echtpaar dat hij al enkele jaren op afstand kent. Je kunt het verhaal hier beluisteren.
Het is duidelijk dat hij zich op de personages richt. We komen veel details over hen te weten: waar ze wonen, wat hun beroepen zijn, welke dichters ze graag lezen en hoe ze een zeer gevoelige kwestie samen aanpakken.
Snijders geeft weinig ruimte aan andere verhaalonderdelen. Om een paar voorbeelden te geven: er zijn geen dialogen, de verteller is aanwezig maar zijn rol is niet heel uitgebreid, en we krijgen niet te horen hoe het verder gaat met het paar na hun ingrijpende beslissing.
Toch voelt het niet aan als een verhaal dat onaf is. Dat is de kracht van een goed (zeer) kort verhaal. Je kunt met weinig woorden hele levens schetsen en je lezer laten meevoelen.
Zelf een zeer kort verhaal schrijven
Door zelf meerdere zkv’s te schrijven, kun je een situatie vanuit verschillende hoeken belichten. Wat verandert er wanneer je vanuit een ander personage of perspectief schrijft? Of wanneer je de eerste ontmoeting van personages beschrijft, in plaats van het moment dat hun relatie uit elkaar valt? Wat als je eens een heel andere stijl gebruikt?
Of je kunt juist heel veel heel verschillende verhalen vertellen.
De oefening hieronder helpt je om wat inspiratie te verzamelen en een (eerste) zkv te schrijven.
Schrijfoefening: een zkv over je dag
1. Neem een paar minuten om de volgende vragen te beantwoorden over je dag (of over gisteren):
- Wat heb je gedaan?
- Waar ben je geweest?
- Wie waren er nog meer?
- Wat voor gesprekken heb je gevoerd, waarover?
- Ben je problemen of stressvolle momenten tegengekomen? Hoe ging je daarmee om?
- Waar ben je vandaag dankbaar voor?
Steekwoorden zijn voldoende! De mooie zinnen komen in een volgende stap ;)
2. Bekijk je antwoorden. Wat springt eruit, wat was bijzonder aan je dag? Dat kan alles zijn van een ingrijpende gebeurtenis tot een enkele, opvallende uitspraak.
3. Schrijf je zkv over (een detail uit) je dag. Focus je op één van de volgende bouwstenen:
- Personage(s) – wie?
- Plot – wat gebeurde er, wat deed men?
- Setting – waar, wanneer?
- Perspectief – vanuit wie of wat volgen we het verhaal?
- Dialoog – wat werd er gezegd?
- Stijl – niet wát je schrijft, maar hóé.
- Thema – waar gaat dit verhaal over, welke boodschap wil de schrijver meegeven?
Ik ben benieuwd naar je verhaal! Deel je het in de reacties hieronder?
Als dit naar meer smaakt of als je hier hulp bij wilt, kijk dan eens of mijn Schrijfmiddag iets voor je is. Ik help je graag verder!
Vond je dit artikel inspirerend? Meld je aan voor mijn gratis schrijftips.
Achteraf gezien was het al fietsende een bijzondere gewaarwording deze ochtend toen aan de Grintenbosweg ter hoogte van de Geukerdijk een buizerd opdook die evenwijdig met me meevloog en een prooi in zijn klauwen meedroeg. Een klein vogeltje met een groene staart, naar bleek toen het plots op zo’n vijf meter hoogte loskwam en, als een zelfsturend projectiel uit een laagvliegende bommenwerper, een nieuwe vrijheid ten geschenke kreeg. Luid kwetterend, verbaasd misschien wel, fladderde het slordig door mijn blikveld. ‘Jij hebt echt mazzel vandaag,’ riep ik het op het oog ongeschonden diertje, dat in allengs snellere vaart een veilig heenkomen zocht, nog na.
Bedankt voor het delen! Ik zie het vogeltje zo voor me :)
Een beetje vreemd maar wel lekker: een Zeer Kort Verhaal met als thema Spel voor de Sweek #microspel wedstrijd.
„Full house!”
Hij sloeg met zijn vuist op tafel. Er sprong een stukje van zijn duim af. Het stuiterde van tafel op de grond. Mijn tegenstander keek er eerst wat beteuterd naar, haalde toen zijn wenkbrauwen op en zei: „Sorry, ik ben nog van de oude generatie. Binnenkort word ik geüpgraded naar 3.0. Beter materiaal.” Er verscheen verlegen glimlachje om zijn mond.
Ik was verbijsterd. Had ik zonder het te weten al die tijd…
„Maar nu ik gewonnen heb,” ging hij (of ’het’?) verder, „wil ik mijn prijs.” Hij keek me met staalharde ogen aan, greep naar de plaats in zijn borstkas waar bij een mens het hart zit en trok er een tot dan toe vrijwel onzichtbaar wapen uit. Ik bewonderde de perfecte pasvorm, als van een krik in de velg van een reservewiel. Industrieel ontwerp was een van mijn stiekeme passies.
Ik keek nu in de loop van het pistool en stotterde zoiets beschamends als ’ik ben ook maar een mens’. Verachtelijk!
„Ach, een mens,” zei hij. „Al het organische leven is eindig. Wat maakt het uit wanneer het precies ophoudt? Het is een spel met altijd dezelfde afloop.”
Ik deed mijn ogen dicht en wachtte af.
Klik!
Verrast opende ik mijn ogen weer en zag een grote grijns op het robotgezicht. Het pistool zat weer volmaakt in zijn borstkas opgeborgen. O, wat had ik dat pistool graag uit zijn borstkas gerukt! En dan weer precies teruggeplaatst. Klik. Klik. Mooiere klank bestond er niet!
Ik hield van hem.
Bedankt voor het delen Stef! Succes met de wedstrijd :)
Crash and burn on the runway
‘s Ochtends meldde ik me op het Europese hoofdkwartier van J. Walter Thompson aan Berkeley Square , hartje Londen.
‘You’re late’ snauwde John, wereldwijde baas van alle strategen bij JWT. Ook mijn baas.
‘Sorry, my plane arrived late’ antwoorde ik koeltjes; ‘no need to get excited, we got plenty of time to get to Blackfriars‘.
‘Hmmm…the day of reckoning’ mompelde John tegen niemand in het bijzonder toen de hooggehakte Unilever assistent ons kwam begeleiden naar de vergaderzaal.
‘Come on boys, it’s trigger time. We’ve got a few months worth of work riding on this one. Let’s skin this cat.’ De business leader was weer eens perfect in zijn rol als motivator.
‘Come on chaps, chin up high’ zei dezelfde motivator toen we als een troep geslagen honden nog geen uur later de vergaderzaal verlieten.
‘That was crash and burn on the runway’ zei ik tegen John.
‘Oh my dear Han. They’ll learn… They’ll learn that it is a fine line between being the court jester and the genius’
If you were average
Gisteren had een eerste medische check-up in het Institut Pasteur in Phnom Penh, Cambodia elke luikende droom verstoord. Behalve een te groot hart had de baby een te hoog hemoglobine gehalte in zijn bloed. Het advies van de keuringsarts was onverbiddelijk: ‘not fit to be adopted’.
Hoe raar het kon gaan: ’s ochtends bij het ontbijt wisten we nog niets van zijn bestaan en ’s avonds beschouwden we hem min of meer al als ‘ons kind’ die men ons af wilde nemen. Wat die blik in zijn immens grote, bijna zwarte ogen en een glimlach die zei ‘ik vertrouw jullie’ al niet teweeg had gebracht.
‘Die man heeft gedronken. En hij is arts.’ verwoordde mijn ex mijn gedachten nog ruim voor 9 uur die ochtend. ‘Laten we gaan’.
‘Dat kan me op dit moment weinig schelen’ antwoordde ik geïrriteerd. Mede door het feit dat we tot een herkeuring gedwongen waren bij deze oude Franse arts aan het andere eind van deze – door scooters, fietsen en vrachtwagens nagenoeg onbegaanbare – stad. Een borrel als ontbijt was wel de laatste van mijn zorgen.
‘Those idiots at L’Institut Pasteur don’t know their heads from their asses. His heart might be a bit bigger than usual, but if it was the size they say the boy would have exploded by now.’ De Franse arts in kwestie was al even onverbiddelijk. ‘As for the hemoglobin level, it is on the high side of the average but totally acceptable. This boy is perfectly adoptable. And you have a moral obligation to do just that. I’ll sign the necessary papers.’
Maar voordat ik ‘yes please’ kon zeggen tegen deze weinig subtiele poging tot emotionele chantage zag mijn ex haar kans ook eens gehoord te worden: ‘well… it is above the average, I’m not at all sure this is alright.’
‘Honey, if you were average you would have one tit and one testicle.’
Met die onvergetelijke woorden zette hij zijn handtekening onder de benodigde gezondheidsverklaring.
Penny wise
De kortste weg is niet altijd de snelste. Roept men vaak. Maar daar is niets van waar als je de weg weet. En als je al wat langer op deze wereld bent weet je vele wegen, niet alleen die naar Rome. Wegen naar de bakker, slager en groenteboer wist Penny feilloos te bewandelen. Wegen naar iemands hart wist Penny aan te boren, zelfs te doorboren tot het brak. Ja niet een enkele keer maar steeds weer.
Waarom steeds dat hartezeer, waarom die zelfde pijn weer opgezocht. Het ging vanzelf.
Als ze langs de oude winkel van de groentboer loopt, nu een obscure broodjeszaak, denkt ze aan die roodharige klant, met die lieve trieste ogen. Nu weer 40 jaren terug had ze die ogen blij gemaakt. Voor even tenminste. Nooit meer, nooit meer bezeren. Todat ze bij de bakker, nu een koffieshop zonder koffie, die vriendelijke bediende vroeg wat het lekkerste was dat hij haar kon aanbieden. Ja ondeugend, maar wel lekker die kadetjes van hem. Tot die smaak weer ging vervelen. Dom, dom, dom dacht ze toen. Te kort genot zodat een langdurige relatie er niet van kon komen. Die oudere man die ze bij de slager had ontmoet had het haar op het einde, hun einde, zo prachtig verwoord: “Penny wise, but pound foolish”. Tja die wegen wil ze eigenlijk nooit meer bewandelen. Hoeft ook niet meer, de kleine winkels zijn verdwenen. De intimiteit is uit het straatbeeld verdwenen. Ontmoetingen van medemensen lastiger. Alhoewel, die nieuwe bedrijfsleider bij de Jumbo ziet er wel lekker uit. Penny wil toch eens kijken of hij iets met zijn jumbo voor haar kan betekenen.