Hoe is het om feedback op een verhaal te krijgen? In deze blogrubriek krijg je het te zien! Ik deel het winnende verhaal van de schrijfwedstrijd én mijn feedback daarop met je. Deze keer: Tulpenherders van Barrie Smooth.

Wil je ook eens meedoen aan een schrijfwedstrijd? Meld je aan voor mijn gratis schrijftips en –oefeningen, dan ontvang je vanzelf bericht wanneer er een nieuwe klaarstaat.

Ik wens je veel leesplezier!

 

Het verhaal:

Tulpenherders

 

Wij zijn de tulpenherders, wij beschermen de tulpen. Lila en Roos, de een woont aan de oostkant van
ons afgelegen dorp, de ander komt elke dag uit het westen. De twee kanten waren tot zo’n twintig jaar
geleden geheel verschillend in cultuur. We noemen ons nog steeds de witte en de zwarte kant, genoemd
naar de tint van kledingstukken die er gedragen werden. Toen alle bloemenvelden het twee decennia
geleden opgaven, besloten de beide kanten de handen te schudden om op de vruchtbare strook in het
midden een gemeenschappelijk tulpenproject te starten. Sinds dan zijn onze geschillen verminderd en
onze beider kledingstijlen opgefleurd tot een kleurenfestijn. Onze job was dan ook meer dan
beschermen, het was ook verenigen. Enkel de beste zangers mochten dit beroep uitoefenen tijdens
lente, om de tulpen te kunnen motiveren. Dit jaar waren wij dat geworden. Op regendagen was het
onze taak ervoor te zorgen dat de tulpenkopjes niet gingen hangen. Het was onze verantwoordelijkheid
om de tulpen de richting van de zon te tonen. Maar onze belangrijkste opdracht was het afschrikken van
plunderaars.

Al twintig jaar ging dit goed. Maar op een grijze dag, zagen we tussen de gebruikelijke rode bloemen een
gele tulp staan! Een gele! We hadden hier al zo lang op gewacht! Geel voorspelde de terugkeer van de
bloemingen in de velden rondom het dorp! Eerst uitgelaten begonnen we te dansen, voorzicht om geen
enkel plantje te beschadigen. Tot het besef binnendrong. “Wordt het weer zoals vroeger? Elk op zijn
kant?” We aarzelden en begonnen na te denken over de toekomst. “En wie zal de tulp krijgen? Wat
doen we als alle dorpelingen deze willen stelen?” We bespraken de kwestie tot de zon al uren voorbij
haar hoogtepunt was.

Te vroeg voor de oogst, te jong om te sterven, maar de dood van de gele tulp was onoverkomelijk. We
pakten het snoeischaartje en we keken elkaar een laatste keer aan voor we de twee grijpvaten naar
elkaar toeduwden. We begroeven het jonge lichaampje exact in het midden van het veld en verpulverde
de bol van afsprong met tranen in ons ogen en armen rond elkaar.

Dat jaar hadden we een mooie oogst en het jaar erop zaten we weer paraat. Toen de kleuren ontluikten,
was er weer een profetiesnoodaard in het veld, maar we wisten wat we moesten doen. Wij zijn Lila en
Roos, verdomme de beste tulpenherders uit de streek.

 

De feedback:

Waar let ik op?

 

Als schrijfcoach richt ik me op de inhoud en de stijl van het verhaal. Wat is de kern van het verhaal? Welke technische onderdelen werken goed? Waar rommelt het nog? Wat voor verwachtingen en emoties roept de tekst bij me op?

Het is niet mijn beroep om eventuele taalfoutjes uit de tekst te halen. Ik plaats het verhaal hier met toestemming van de schrijver en op de manier zoals het bij mij is ingeleverd. Eventuele foutjes in de tekst komen van hun hand. Als ik per ongeluk een foutje in mijn gedeelte van dit artikel over het hoofd heb gezien, hoor ik het graag!

 

Wat vind ik goed aan dit verhaal?

 

In een paar zinnen zet je een samenleving neer waar ik nieuwsgierig van word! De wereld in dit verhaal gaat van verzuiling naar vereniging, door middel van kleur, bloemen en kunst.

Het beroep tulpenherder vind ik intrigerend, zeker omdat je het woord herhaalt aan het einde van het verhaal. We hebben dan gezien dat ze de tulp vernietigen om deze samenleving te behouden, waardoor ‘tulpenherder’ een andere lading krijgt: ze zorgen juist voor de mensen.

Het wij-perspectief gebruik je consequent, het verhaal wordt verteld vanuit Lila en Roos als team. Dat benadrukt ook de vereniging, de samenwerking. Inhoud en vorm werken dus mooi samen in dit verhaal!

Daarnaast vind ik dat je de foto op een verrassende manier in het verhaal hebt verwerkt. Waar veel schrijvers kozen voor een lief moment, is het in jouw verhaal een soort begrafenis. Je durft van de gebaande paden af te wijken, daar word ik altijd blij van.

 

Wat kan er nog beter?

 

Voor de schrijfwedstrijd zit je vast aan het woordenaantal van max. 400. Ik weet dat dat een uitdaging is, daarom doe ik het ook zo :) Het zorgt er wel voor dat er vaak verhalen worden ingezonden die eigenlijk niet in zo’n korte tekst passen. Daardoor moeten er dingen afgeraffeld worden of blijven ze te vaag.

In jouw geval blijf ik wel met wat vragen zitten. Omdat we in het verhaal alleen Lila en Roos op het veld zien, blijft de rest van hun wereld wat vaag. Omdat we niet precies weten hoe vreselijk het vroeger was en/of hoe perfect nu, weten we ook niet waarom ze het risico niet durven te nemen om de gele tulp te laten staan.

Mijn advies: maak hier een iets langer verhaal van, bijvoorbeeld van 600 of 1.000 woorden. Je hebt dan meer ruimte om specifieke voorbeelden te geven. Hoe vreselijk was alles vroeger? Wat voor problemen hadden Lila en Roos (of hun families) toen? En hoe fijn hebben ze het nu, wat aan deze nieuwe wereld willen ze absoluut niet kwijtraken?

Door die specifieke voorbeelden te laten zien, begrijpen we hun wereld en dus hun keuzes beter. Het zorgt er simpelweg voor dat we meer mee kunnen leven en dat zorgt weer voor meer leesplezier!

 

Wil jij ook feedback op je verhaal?

 

Je kunt altijd contact met me opnemen voor een coachsessie. Ben je een heel boek aan het schrijven? Dan past een APK beter bij je. Ben je daar nog niet aan toe? Meld je aan voor mijn gratis schrijftips en -oefeningen.