Toen ik een jaar of tien was, las ik voor het eerst het dagboek van Anne Frank. Sindsdien herdenk ik haar iedere 4 mei. Met mijn lijf vol afschuw, voor alles wat haar en zoveel andere mensen is aangedaan, maar ook met liefde en dankbaarheid.
Dankbaar dat ik in een wereld leef waarin ik mijn verhalen mag vertellen en die van anderen mag bespreken.
Dankbaar dat ik naar het buitenland kon om meer over mijn passie, mijn vak en dus over mezelf te leren.
Dankbaar dat ik vrijheden bezit die voor zoveel (jonge) vrouwen niet vanzelfsprekend zijn.
Ik had het haar ook zo gegund.
Ieder jaar denk ik met een zwaar hart aan Anne. En droom ik van een wereld waarin we allemaal mogen zijn wie we zijn. Waarin we zelf kansen maken, maar – belangrijker nog – we vooral kansen geven. Zodat we allemaal ons leven kunnen laten bloeien.
